نورما جین بیکر، معروف به مریلین مونرو، از بازیگران مشهوری است که زود از دنیا رفته‌اند. این ستاره‌‌ی زیباروی هالیوود اگر چه سن ۳۶ سالگی درگذشت، اما چهره‌ و فیلم‌هایی فراموش‌نشدنی او در ذهن سینما‌دوستان نقش بسته است.روز اول ژوئن ۲۰۱۶ نود سال از تولد مریلین مونرو می‌گذرد؛ ستاره‌ای که زودهنگام چشم از جهان فرو بست، اما یاد و خاطره‌ی او در اذهان شیفتگان و دوستدارنش زنده است. شاید همین مرگ زودرس بود که سبب شد مانند ستارگانی چون الویس پریسلی و جیمز دین اسطوره شود.

او در پانزده سالی که به بازیگری مشغول بود، در ده‌ها اثر سینمایی نقش‌آفرینی کرد که برخی از آنها از آثار کلاسیک تاریخ سینما محسوب می‌شوند. مريلين مونرو در اول ژوئن ۱۹۲۶ از مادرى اسكاتلندى‌تبار و پدری نروژی در لس‌آنجلس زاده شد. نام واقعى‌اش "نورما جين بيكر" بود. پدر و مادرش ازدواج نکرده بودند. مادر که سرپرستی فرزند را به عهده داشت، توان رسیدگی به او را نداشت و به همین دلیل بود که سرپرستی نورمای کوچک نخست به چندین خانواده دیگر و سرانجام به يتيم‌خانه سپرده شد.

او در همان دوران جوانی نخستین بار طعم ازدواج را چشید. نورما جین که در آن سال‌ها ۱۶ سال بیش نداشت، مجبور به ازدواج با پسر یکی از همسایگان شد. این ازدواج ناموفق پس از چهار سال به جدایی انجامید.نورما جين بعدها تحصيلات دبيرستان را نيمه‌كاره رها كرد و در جريان جنگ جهانى دوم در كارخانه‌ى هواپيماسازى لس‌آنجلس مشغول به كار شد. در همين دوران بود که یک عکاس او را به عنوان مدل کشف کرد و به او پیشنهاد کرد که به عنوان مدل عکاسی به کار بپردازد. چندی نگذشت که عكس‌هاى این چهره جوان زينت‌بخش مجله‌هاى پرفروش آمريكايى گرديد.نورما جين پس از مدتی راهی هالیوود شد تا رویای هنرپیشگی را محقق سازد. او در استودیوی فیلمسازی کلمبیا دوره‌های آموزش بازیگری را طی کرد و در نخستین سال‌های فعالیت هنری‌اش نقش‌های کوچکی را در فیلم‌ها برعهده گرفت.او در کنار فعالیت‌های هنرپیشگی‌اش همچنان در برابر دوربین عکاسان قرار می‌گرفت.

در سال ۱۹۵۶ بود که نام هنری "مریلین مونرو" را رسما به ثبت رساند.فيلمسازان هاليوود در آغاز نسبت به توانایی‌های بازيگرى مریلین مونرو ترديد داشتند و او بیشتر به عنوان نماد جاذبه‌ى جنسى زبانزد بود. درخشش مريلين در فيلم‌هايى چون «جنگل آسفالت» (محصول ۱۹۵۰) و نيز «نياگارا» (محصول ۱۹۵۳) سبب شد که این پيشداورى‌ها به تدریج از میان برود.مريلين مونرو به ویژه با نشان دادن استعداد خود براى نقش‌هاى كمدى در فيلم‌هايى چون "آقايان موطلايى‌ها را ترجيح مى‌دهند" (محصول ۱۹۵۳) و نيز "چگونه مى‌توان با يك ميليونر ازدواج كرد" (محصول ۱۹۵۳) توجه سينماگران را به خود جلب كرد.

در همين دو فيلم بود كه توانایی‌های او در عرصه رقص و آواز هم نمایان شد.مونرو در طول فعالیت‌های خود با ستارگان مشهور هالیوود همکاری داشت، از جمله کری گرانت.یکی از فیلم‌هایی معروف مریلین مونرو "خارش هفت ساله" (محصول ۱۹۵۵) است که کارگردانی آن را بیلی وایلدر بر عهده داشت. مونرو به خاطر نقش‌آفرینی در این فیلم نامزد دریافت جایزه فیلم آکادمی بریتانیا شد.

مريلين مونرو در سال ۱۹۵۴ به مدرسه هنرهای دراماتیک نیویورک رفت تا به شهرت خود به عنوان نماد جاذبه‌ى جنسى پایان دهد. او زير نظر استادانی چون لى استراسبرگ دوره‌ى بازيگرى را طی کرد. مونرو پس از آن در فيلم "ايستگاه اتوبوس" (محصول ۱۹۵۶) نقش‌آفرینی کرد و با درخشش خود در این اثر ستایش منتقدان فيلم را برانگیخت.

مريلين مونرو در مجموع سه بار ازدواج كرد كه سومين بار آن با آرتور ميلر نويسنده‌ى آمريكايى بود. وى دو سال آرام و بى‌جنجال هنرى را در كنار آرتور ميلر در لندن و نيويورك گذرانيد.مونرو در سال ۱۹۵۸ به هاليوود بازگشت تا در كنار جک لمون و تونی کورتیس در فیلم به‌یادماندنی "بعضی‌ها داغش را دوست دارند"، هنرنمایی کند. این فیلم موفقیت زیادی کسب کرد. از آن پس بود که زندگی مريلين مونرو به سراشیبی افتاد. آخرین سال زندگی مشترک او با آرتور ميلر، با بحران‌هاى روحى مريلين و اعتیاد او به مواد مخدر و الكل همراه بود. همین مسئله نیز به جدايى این زوج منجر شد.در اين ايام شايعه‌ى روابط پنهانى او با برادران كندى بر سر زبان‌ها بود.

حضور مريلين مونرو در جشن تولد جان كندى، رئيس‌جمهور آمريكا در ماه مه ۱۹۶۲ و آواز خواندن او برای کندی به شايعات بيشتر دامن ‌زد.مريلين مونرو در سال ۱۹۶۱ در آخرين فيلم خود "ناجورها" در كنار کلارک گيبل ظاهر شد؛ فیلمی که موفقیت چندانی به دست نیاورد. فیلمنامه این اثر را آرتور ميلر نوشته بود.مريلين مونرو در روز ۵ اوت ۱۹۶۲ در برنت‌وود نزديكى هوليوود و ظاهرا به دليل استفاده‌ى بيش از حد از داروى خواب‌آور چشم از جهان فروبست. درباره مرگ او افسانه‌های زیادی ساخته‌اند، از خودکشی گرفت تا قتل برنامه‌ریزی شده. مرلین مونرو، چهره‌ی افسانه‌ای هالیوود اگر در قید حیات می‌بود، روز ۱ ژوئن ۲۰۱۶ تولد نود سالگی خود را جشن می‌گرفت.

dw

ده سال پیش در روز ۱۲ سپتامبر جانی کش، بزرگترین ستاره سبک موسیقی کانتری در آمریکا، درگذشت. سرودن ۵۰۰ ترانه، کسب ۱۳ جایزه گرمی و فروش بیش از ۵۰ میلیون نسخه آلبوم "مرد سیاه‌پوش" کانتری را جاودانه کرد.فوریه ۱۹۳۲ داستان زندگی مردی که بعدها او را "مرد سیاه‌پوش" لقب دادند، آغاز شد. این لقب را وامدار لباس‌های سیاه‌رنگی بود که بر تن می‌کرد. او گفته بود که تا زمانی که ریشه فقر و جنگ در دنیا خشک نشود، همواره سیاه خواهد پوشید. او خود در خانواده‌ای بسیار تنگدست زاده شده بود.
ژوئن سال ۱۹۵۵ جانی کش همراه با دو نوازنده دیگر شانس‌شان را برای امضای قراردادی با کمپانی تولید موسیقی "سان" محک زدند. پس از آنکه صاحب کمپانی به آنها گفت که علاقه‌ای به موسیقی سبک گاسپل این سه نفر ندارد، آنها ترانه "گریه کن، گریه کن، گریه کن" (Cry, cry, cry) را که جانی کش در دوران خدمتش در ارتش نوشته بود، اجرا کردند.

این ترانه و این اجرا درهای تازه‌ای را به روی جانی کش گشود. کمپانی سان ترانه "گریه کن، گریه کن، گریه کن" را همراه با ترانه‌ای دیگر با نام Hey, Porte که جانی کش آن را نیز در دوران خدمتش نوشته بود، روانه بازار کرد.
اما سال سرنوشت‌ساز برای جانی کش ۱۹۵۶ بود. در ماه ژوئیه آن سال او ترانه I walk the line را ضبط کرد که تا به امروز پرفروش‌ترین تک آهنگ این خواننده آمریکایی بوده است. این آهنگ بیش از هر ترانه‌ی ‌دیگر جانی کش از سوی خوانندگان دیگر بازخوانی (کاور) شده است.

جانی کش نزدیک به ۴۰ آلبوم موسیقی روانه بازار کرد. او همراه با الویس پریسلی نواخت و به صورت زنده در زندان‌های آمریکا آلبوم ضبط کرد. ترانه‌های او بر خلاف اغلب ترانه‌های آن زمان که در مدح آزادی غرب سروده می‌شد، داستان رنج و محنت، قتل عام سرخپوستان توسط آمریکایی‌ها و روایتگر تاریکی‌ها بود.

اعتیاد، الکل، مخدر، شهرت

اعتیاد به الکل و مواد مخدر سایه سنگین خود را بر زندگی شخصی و حرفه‌ای جانی کش انداخت. زمانی که او در سال ۱۹۶۵ در مرز مکزیک به جرم حمل مواد مخدر دستگیر شد، تصویرش به خبر اول روزنامه‌ها تبدیل شد. الکل، مواد مخدر و وابستگی به داروهای محرک نظیر آمفتامین از این خواننده مشهور انسانی رسیده به خط پایان ساختند که امیدی به درخشش دوباره‌اش نمی‌رفت.

در سال ۱۹۶۸ جانی کش ترانه "پسری به نام سو" (A boy named Sue) را خواند که با استقبال چشمگیری مواجه شد. این ترانه هم در جدول‌ترانه‌های محبوب سبک پاپ و هم در جدول ترانه‌های پرفروش سبک کانتری مقام اول را به خود اختصاص داد.
جانی کش با سبک منحصر به فردش که آمیزه‌ای از موسیقی کانتری، راک اند رول، بلوز و گاسپل بود، هنرمندان دیگری پس از خود را تحت تأثیر قرار داد. باب دیلن و گروه U2 از جمله آنان بودند. او علیرغم شهرت جهانی، دریافت جوایز بی‌شمار از جمله چندین جایزه گرمی تا پایان عمر رفتاری متواضعانه همراه با طنز و شوخ‌طبعی داشت. جانی کش از ازدواج اولش صاحب ۴ دختر و از ازدواج دومش با جون کارتر صاحب یک پسر شد.
اوایل سال ۱۹۹۹ پزشکان در جانی کش نوعی بیماری مربوط به سیستم عصبی را تشخیص دادند که احتمال می‌رفت در نتیجه دیابت بروز کرده باشد. او که در پایان عمر به شدت ضعیف شده بود، چندین بار بر اثر عفونت ریه راهی بیمارستان شد.
۱۲ سپتامبر ۲۰۰۳ چهار ماه پس از درگذشت جون کارتر، جانی کش در بیمارستان باپتیست در شهر نشویل در سن ۷۱ سالگی به دلیل نارسایی ریه درگذشت. این زوج که به مدت ۳۵ سال در کنار یکدیگر زندگی کردند، در آرامگاهی در نزدیکی خانه‌شان در شهر هندرسنویل در ایالت تنسی به خاک سپرده شدند.